در دهه هشتاد، لندن در همين محله هايي كه هم اكنون آغازگر اعتراض هستند، شاهد خون و آتش بود؛ اتفاقاتی که امروز محله‌های لندن را به پادگان نظامی تبدیل کرده است. محله‌هايي كه به لحاظ تاريخي از محله هاي محروم و صنعتي پايتخت به شمار مي‌ر‌ورند.

در "بريكستون" در سال 1981 همچون سال 2011، كشته شدن یك جوان سياه‌پوست توسط پليس موجب برانگيخته شدن خشم مردم شد.

مردمی که بر اساس تحلیل رادنی شکسپیر؛ استاد اقتصاد و تحلیلگر انگلیسی در نظام موجود هیچ آینده‌ای را برای خود متصور نیستند.

ریشه ناامیدی جوانان انگلیسی را باید در سیاست‌های دولت مردان انگلیسی جستجو کرد. همان سیاست‌هایی که با ایجاد اختلافات طبقاتی مردم جزیره را در تنگنای اقتصادی قرار داده است.

مردم انگلیس در انتظار جرقه‌ای بودند تا آتشفشان خشمشان فوران كند که کشته شدن "مارک داگن" همان جرقه‌ای بود که انرژی پنهان مردم انگلیس را برای اعتراض به سیاست‌های دولت به مرحله آشکار رساند.

لندن نشینان در 6 آگوست 2011 با حضور در برابر یک ایستگاه پلیس در منطقه تاتنهام خواسته‌های خود را به دولت بریتانیا ابلاغ کردند اما اعتراض مردم به سیاست‌های دولت به واسطه برخورد خشونت‌آمیز پلیس لندن به ناآرامی و درگیری تیدیل شد.

همین نحوه مدیریت بحران توسط دولت انگلیس سبب شد تا مطالبات مردم از حالت اعتراض به ناآرامی تبدیل شود و وسعت آن به شهرهای دیگر انگلیس مانند برمينگام، ليورپول و بريستول برسد.

بحران ایجاد شده در لندن به اندازه‌ای رسید که تحلیل‌گران از آن به عنوان شدیدترین ناآرامی ایجاد شده از دهه 80 تا کنون یاد کردند.

حجم درگیری‌ها میان مردم معترض و پلیس تا حدی بالا رفت که دیوید کامرون؛ نخست وزیر انگلیس مجبور شد سفر تابستانی خود به ایتالیا را نیمه تمام رها کند و برای تشکیل فوری کمیته بحران به انگلیس بازگردد.

دیوید کامرون ضمن اینکه از پلیس خواست برای سرکوبی معترضان از هیچ اقدامی کوتاهی نکند در تلاش است تا ارتش انگلیس را در محله‌های لندن مستقر کند.

سیاست‌مداران انگلیسی در کنار حربه خشونت و تبدیل کردن محله های لندن به پادگان نظامی دل به رسانه‌های خود بستند تا ازاین طریق بتواند ناآرامی‌ها را مدیریت کنند اما در اقدامی جالب رسانه‌های نظام سلطه از جمله آمریکا به جای اینکه در حمایت از انگلیس با هم متحد شوند به دنبال انتقام جویی از انگلیس، بحران دولت بریتانیا را جامع‌تر و عمیق‌تر پوشش خبری دادند.

علت این انتقام جویایی ریشه در انفجار هواپیمای آمریکایی بر فراز لاکربی اسکاتلند بود. در گذشته نمایندگان مجلس سنای آمریکا از مقامات انگلیسی درخواست کردند تا پیرامون نحوه استرداد "عبدالباسط مقرحی" که به انفجار هواپیمای آمریکایی بر فراز لاکربی اسکاتلند متهم شده بود پاسخ دهند اما مقامات انگلیسی در همان زمان با برزگ‌نمایی بحران لکه نفتی در خلیج مکزیک و نشان دادن بروز بحران گسترده برای دولت آمریکا از پاسخ به مجلس سنا طفره رفتند.

شرایط به وجود آمده، رسانه‌های دولت بریتانیا را مجبور کرد تا برای حل بحران به وجود آمده، معترضان را عده‌اي اوباش‌ معرفی کنند كه به دليل كشته شدن يك خلافكار حرفه‌اي دست به آشوب زده‌اند.

اما نکته قابل تامل اینجاست که رسانه‌های انگلیس از همان حربه‌ای که در اتفاقات سال 88 علیه جمهوری اسلامی ایران استفاده کرده‌اند این‌بار به نفع خود در حال بهره‌بردای‌اند.

فارغ از اینکه ماهیت این دو جریان کاملا متفاوت است اما حرف اینجاست رسانه‌‌ای مثل bbc که توهم بی‌طرفی‌اش گاهی به مخاطبانش نیز سرایت می‌کنند در سال 88 مردم تهران را معترض خطاب می‌کند ولی همین رسانه در سال 2011 بحران انگلیس را نه "اعتراض" بلکه "آشوب" و هموطنان انگلیسی خود را نه "معترض" بلکه "تبهکار" می‌نامند.

تئوریسین‌های انگلیسی در اقدامی جالب‌تر طرح دستگیری فعالان شبکه‌های اجتماعی را به مقامات امنیتی دولت بریتانیا داده‌اند.

"شهروند خبرنگاران" اصطلاحی بود که توسط BBC در فضای رسانه مصطلح شد. شهروند خبرنگاران در واقع مخاطبان رسانه‌ای BBC هستند که مشاهدات عینی خود را در اختیار رسانه نام برده قرار می‌دهند.

رسانه های نظام سلطه که با استفاده از شبکه‌های اجتماعی فیس بوک و تویتر توانستند در فتنه 88 منافع زیادی را برای خود کسب کنند و خوراک خبری جدیدی را در اختیار مخاطبان خود قرار دهند در چرخشی 180 درجه برای کنترل بحران به وجود آْمده در شهرهای لندن از "شهروند خبرنگاران" به "مجرميت در شبكه‌هاي اجتماعي" نام بردند.

اقدامات تبیین شده از سوی مقامات بریتانیا نشان دهنده این موضوع است که بحران ایجاد شده در محله‌های لندن به اندازه‌ای شدید است که سیاست‌مدران انگلیسی تنها راه کنترل اوضاع را برخورد خشونت‌آمیز با معترضان دانسته‌اند.

اتفاقات این روزهای لندن هشداری بزرگی نه تنها برای دولتمردان بریتانیا که برای تمام حکومت‌های اروپایی است.تغییر سطح پاسخ‌ به بحران‌های اجتماعی از سطح مسالمت آمیر و تبدیل شدن آن به حوزه برخورد و درگیری در جوامع اروپایی نشان دهنده این موضوع است که ملت‌ها به سطحی از بیداری رسیده‌اند که ظلم و تبعیض را برنمی‌تابند و حاضرند برای احیای حق خود جانشان را فدا کنند.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا